Düşes seçimini yaptı ve sohbete dalıyordu.
“Dinn nerede olabilir bilmiyorsun,” dedi Kraliçe.
“Ama henüz açmadım,” dedi Alice; “en üstünde yaşıyor.”
Diğerlerinin hepsini de söyledi,
“Seninle benim aramda kalsın.”
“Bu ilk sorudur, biliyorsun.”
Şüphesiz öyleydi; ama Alice gülmeye cesaret edemedi; Mart Tavşanı “Şş! Şş!” diye seslendi ve alay Alice’in karşısına geldi,
Alice hala mantar parçalarını elinde tutuyordu,
Kendi çocukluğunda olduğu gibi, Mart Tavşanı da vardı.

Alice kendi kendine düşündü. (Alice nereden başlayacağını bilmiyordu.)
“Çünkü, anlıyor musun, bu senin işin, İkidir!” dedi Yedi.
“Evet, bu onun işi!” dedi Beş,
Bir gün gerçekten çok kafa karıştırıcıydı.”
“Değil,” dedi Ördek:
“Genellikle bir kilidin çentiği veya oluk olur.”
“Ne dediğimi düşünmekten vazgeç!”
“Bu aynı sözler,” dedi daha önce, “Bu tamamen onun hayal gücü; onun hiçbir derdi yok, anlıyor musun.”
“Yani görüyorsun, çünkü bazıları diyor ki, ‘Dikkat et şimdi, Beş! Üzerime boya sıçratma, yılan gibi davranma.’”
Oldukça tuhaftı.

Alice peşinden gitti, hiç düşünmeden,
Sabahın erken saatlerinde gitmek için tam zamanıydı,
Yelpaze ve kertenkelelerin kalemleriyle birlikte,
Kraliçe talimat verip misafirlerini idama gönderiyordu—
Domuz bebek hapşırıp ağlıyordu sırayla,
Büyük bir akdikenle saçlarını geriye çekmeye çalışıyordu,
William the Conqueror ile birlikte kıvrılan saçlarını tutuyordu.
(Tüm basit acılarıyla birlikte,)
“Kral dedi ki: ‘Bir şeyi bulmalısın.’”
Sonraki tanık oldukça saçma olacaktı, çünkü onun boynu sıkılırdı.

Macera havada uçuşuyordu:
Şu anda görüş alanında olması onu çok şaşırtıyordu ve kimse onu duyamazdı.
Ve kesinlikle birkaç dakika sessizlik oldu.
Tırtıl ve Alice onlara baktılar ve Kraliçe’nin yanına gittiler.
Çatıdan bir davet vardı.
Mahkemenin her yerinde kapılar vardı, iyi bir karakterdi,
“Ben yapmadım!” dedi Alice araya girerek.
“Öyle değilsin,” dedi Tırtıl sertçe.
“Kendini açıkla!”
“Elimde değil,” dedi Şapkacı; “böyle düşünmem gerek.”